• Skip to primary navigation
  • Skip to main content
  • Skip to footer
MENUMENU
  • Home
  • Guru's Message
    • Maitri Sila (Precepts)
    • Lalitpur
    • Sindhuli
    • Patharkot
    • Chitwan
    • Lamjung
  • Maitri Dharma Books
    • Nepali
    • Hindi
    • English
  • Maitri Mantras
  • Maitri Prayers
    • Parmatma Guru Prayers
      • Maha Maitri Marga Gyawi Prayer
      • Mra Mra Pen Marga Gyawi Prayer
      • Yamtok Gyawi Prayer
      • Yeshen Gyawi Prayer
      • Laensiwi Gyawi Prayer
      • Laensi Gyawi Prayer
      • Nomyun Gyawi Prayer
    • Mangalacharan Prayers
      • Water Offering Prayer
      • Flowers Offering Prayer
      • Fruits Offering Prayer
      • Batti Offering Prayer
      • Incense Offering Prayer
    • 21 Lok Prayer
      • Swarga Lok Prayer
    • Blessings Prayer
  • Maitri Gurus
    • Guru Rare Pics & Videos
  • Maitri Updates
    • 18th Maitri Diwas
    • 17th Maitri Diwas
    • 16th Maha Maitri Diwas
    • Letter to The Embassy of Nepal, New Delhi, India
    • Parmatma Guru Descendence Day
    • 15th Maitri Diwas
    • Topchen Guru Speech
    • Maitri Peace March
    • Sarva Dharma Pari-Samvad

Maitri Sandesh, Lalitpur Kathmandu, 2017

Nepali

धर्म संघ

बोधि श्रवण गुरु संघाय

मै मैत्री सर्व धर्म संघाय

शुद्ध चित्तको भावनालाई लिइ कल्पौ कल्प देखि आफ्नो आसनमा धर्मको नीति नियममा रहि पूर्ण निष्ठाका साथ समस्त संघ, धर्म प्रेमी, श्रद्धालु भक्तजन तथा अनुयायीहरुलाई असङ्ख्य धर्म तत्वको बोध गराउदै सर्व जगत प्राणी एवम् लोकको निम्ति यस संसारलाई प्रत्यक्ष रुपमा ‘मैत्री धर्म’ तथा ‘बोधि मार्ग’ दर्शन गराउँदै आइरहेको छु । तथापि यस मानव लोकमा (मनुष्य) अर्थात सम्पूर्ण जगत प्राणीहरु सत्यको समागममा बिमूख भइ सत्य मार्ग बिराएर, देखेता पनि नदेखे झैं भइ रहेका छन् । जगतकै समस्त प्राणी सर्व धर्म एक मैत्री भाव तथा भेदभाव रहित मनुष्यमा रहेको अन्तर आत्माको भौतिक क्लेश रुपी व्यवहारहरुलाई त्याग गरि सत्य धर्मको मार्ग निरावरण गर्नु नै सत्य गुरुको मुख्य उद्वेश्य हो । धर्म भनेको मुक्ति र मोक्षको मार्ग प्रदान गर्ने एउटा अदृश्य सत्य तथ्य तत्व हो । एवम् परमात्मा भगवान वा सर्व बन्धनबाट मुक्ति मोक्ष प्राप्ती गर्नु भइ सकेको गुरुहरु बस्नु भएको लोक अथवा गुरु हो । धर्मको तत्व भनेको सत्य ज्ञानको बोध गराउनु तथा सत्य मार्ग खोज गरी सत्य मार्गमा लिन हुनु हो । धर्म ज्योति हो जुन सर्व प्रकाशवान महा तेज छ । सर्व लोक, ब्रह्माण्ड धर्म तत्वमा अडेको छ । धर्म एउटा स्वार्थ पूर्तिको बाटो नभइ, धर्म सर्व जगत प्राणीको उद्धारको निम्ति मुक्ति र मोक्षको एउटा मार्ग दर्शन हो । तथापि विश्वमा धर्म सदैव अक्षय हुनु नै सत्य तत्व हो ।

धर्मको संज्ञा दिइ संसारलाई अप्रत्यक्ष रुपमा झुट्टो आश्वासन देखाएर सोही मार्गको ढोँग रचि, आफू स्वयम् भ्रममा रहि सर्व जगत प्राणीहरुलाई भ्रममा राख्नु नै संसारलाई लोप तथा अनिष्ट मार्ग बोध गराउनु हो । यस लोकमा हामी भित्र रहेका क्लेश युक्त पदार्थलाई परिशुद्ध गरि सत्य धर्मलाई ग्रहण गरि धर्मगामीको मार्गलाई आफू लगायत अरुलाई बोध गराउनु नै यस मानव लोकबाट मुक्ति मोक्ष प्रदान गर्नु हो । सत्य धर्मलाई बोध गर्नको निम्ति समय सापेक्ष्य बढ्नु पर्ने हुन्छ । तसर्थ कर्मको फलको निम्ति हामी स्वयम् आफैमा निर्भर हुनु पर्छ । लोकको अर्थ नै सत्य र असत्य तथा पाप र पुण्य कर्मको फल हो । समय कालको अन्तराल पछि सत्य धर्म र सत्य मार्ग दर्शन बिच कृतिम रुपी, सम्पूर्ण जगत प्राणीहरु अज्ञानता पूर्ण सांस्कारहरुलाई नै सत्य धर्म मानी तथा परिशुद्ध मार्ग दर्शनको अनुभूतिलाई समेटी अज्ञानताको भुमरीमा भ्रमित भइ यस तत्वहीन भौतिक संसारमा रुमली रहेका छन् भने विवश भइ सत्य मार्ग दर्शनको खोजमा भौतारी रहेका छन् । परन्तु जगत प्राणीहरु स्वयम्ले त्यसलाई पूर्व काल देखी नै सत् धर्म एवम् परिशुद्ध मानी स्विकार्दै आएका छन् । जुन सत्यताको खोज सर्व मैत्री भाव गरि शाश्वत धर्म मार्गको नीति नियम पालना गरेर गुरु प्रति असीमित आदर सम्मानको भावनाद्वारा मन वचनले विश्वास पूर्ण श्रद्धा, भक्ति, आस्थाबाट भावना गर्नुमा रहन्छ । यसैबाट अन्ततः धर्मको यथार्थ बोध हुनेछ । धर्म त्यो होइन जसले क्रोध, लोभ, मोह, स्वार्थ, शोषण, भेदभाव, आरोप, प्रत्यरोप, शंका, उपशंका जस्ता स्वभाव सृजना गर्छ र संसारलाई विनाश गर्ने मार्ग अपनाउछ । धर्म मात्र केवल मैत्री भाव तत्व र सत्य कर्ममा रहन्छ । तसर्थ धर्ममा कुनै भेदभावको तत्व हुँदैन । अाफू स्वयम् लगायत सर्व जगत प्राणीहरुलाई दुःख प्रदान गर्ने तत्वहरु बोध गरि विषको संज्ञा दिएर अन्तर हृदय देखीनै क्षय गर्छ, यो लोकमा नभइ परलोकमा पनि सुखी हुन्छ । धर्म एवम् मैत्री भाव स्थापीत गर्नको निम्ति मैत्री रस दिइ कर्मठ समागममा रहि आफ्नो मात्र नभइ संसारलाई धर्म तत्वको बोध गराउनु पर्छ । अन्ततः संसारमा समय अनुकुल धर्म परिवर्तन भइ सकेको छ ।

धर्ममा मार्ग नै मुख्य रहन्छ । मार्ग विना मुक्ति मोक्ष अब असम्भव छ । भौतिक संसारबाट धर्मको विस्तार भए तापनि धर्मको तत्व दुर्लभ छन् । गुरुले धर्मलाई विरोध गरेको होइन तर यस वर्तमान युगमा आएर ब्रह्माण्डमा मनुष्यहरु स्वयम् स्वार्थ पूर्तिको मार्गले रच्दै आएको कुनीतिहरुलाई सत्य मैत्री धर्म मार्ग दर्शनको क्षण बोध गराएको मात्र हो । गुरुको रुप लौकिक वा अलौकिक रुपमा रहन्छ । संसारमा देखिने सत्य गुरु नै परमात्मा गुरुको वास्तविक रुप हुन् । विश्वमा धर्म गुरुहरुले सत्यतामा रहेर धर्मको शासनमा रहन्छ उक्त धर्म गुरुहरु नै, मात्र वास्तविक धर्मको नेतृत्वमा पर्छ । अाफू असत्य बनेर सत्य तथ्यलाई अवलोकन गर्नु भनेको अाफू स्वयम्लाई एक छलको प्रतिविम्ब मानिन्छ । भगवान मार्ग, मार्ग गुरु, गुरु मार्ग गुरु र परमात्मा गुरुहरुले सत्य युग देखीनै बास गर्दै आएको यस ब्रह्माण्डमा मानव रुपी समस्त वनस्पति तत्वरुपी भएता पनि मनुष्यहरुको लोभ, अहङ्कार, क्लेश, हिंशा र व्यापार जस्ता अन्ततः संसारमा प्रलय अनुगमन भएको यस वर्तमान युगमा पनि सत्य भाव सागरमा रहि सत्य धर्मको अनुसरण नगरी क्लिष्टता रुपमा रहि अहङ्कार, रिस, लोभ, मोह, इर्ष्या, हिंसा, व्यापार, शोषण त्याग नगरे संसारमा प्रलय निश्चित छ । अन्ततः संसारलाई चुनौति पनि हो ।

सत्य धर्म युग पछि प्राचिन कालमा औषधिको भोग महामारीमा सम्पूर्ण मानव जाती रोगले विचलित भइ व्याकुल रहेको अवस्थामा यि सम्पूर्ण वनस्पतिहरु परमात्मा गुरुहरुद्वारा नै अमृतको रुपमा प्रदान गर्नु भइ विष युक्त संसारलाई तथा जगत प्राणीको उद्धार गर्नु भएको हो । मैत्री धर्मको नीति नियमलाई पालना गरेर अखण्ड भाव चित्तमा उत्पन्न गराइ, आफ्नो मात्र नभइ सर्व प्राणीको निम्ति मुक्ति मोक्ष प्राप्त हुने सत् कर्म गरि देव भूमि सुखवति लोक जस्तै सुसम्पन्न बनाइ परमात्मा गुरुहरु प्रतीको अपार आदर सम्मान र विश्वास पूर्ण श्रद्धा, भक्ति, आस्था र अनुभुति तथा बोधद्वारा नै परमात्मा भगवानहरु र मनुष्य आत्मा बिच हुने सुमधुर सम्बन्धलाई अझ उत्कृष्ट बनाउने मार्ग दर्शन नै ‘मैत्री धर्म’ हो । सत्यतामा रहि धर्म पुण्य कर्म गरि धर्मका यिनै विशिष्ट तत्वहरु प्राप्त गर्न सकिन्छ । जो कोही पापले भरिएको संसारमा फसिन्छ त्यसको विनाश सुनिश्चित छ । जहाँबाट कहिल्यै उद्धार हुने छैन । स्वयम् गुरु र धर्मले पनि उद्धार गर्नुमा असमर्थ रहन्छ । जहाँ पुण्यको अस्तित्व अन्त्य भइ सकेको हुन्छ । जसरी यथार्थमा अमूल्य तत्वको महत्वपूर्ण हुन्छ, त्यसरी नै धर्म सत्य तत्व बोध गर्नु भइ मनुष्यहरु स्वयम् अाफैले कर्तव्य पूरा गर्नु पर्छ । गुरुले मार्ग निर्देशित गर्नु भएर मात्र होइन तर मार्गमा यात्रा आफ्नो हो । सम्पूर्ण शील, समाधी, मान, प्रतिष्ठा, प्रज्ञा, सम्यक जीवन, सम्यक आहार, सम्यक दृष्टि, सम्यक वचन, दया, करुणा, विश्वास, श्रद्धा र भक्तिमा निहित रहन्छ । सर्व जगत प्राणीहरु वनस्पतिमा निर्भर छन् भने सम्पूर्ण जगत प्राणी तथा वनस्पतिको सृष्टि परमात्मा गुरुहरुद्वारा भएको हो । संसार अडिनुको मुख्य अन्ततः सत्य धर्म हो । तसर्थ सर्व ज्ञान, शील र धर्मको तत्वहरु यथाशीघ्र सम्पूर्ण जगत प्राणीहरुले त्रुटीरहित सर्बोच्च सत् बोधहरु सुपरीणामका साथ सत् धर्मरुपी परिशुद्ध आधारभूतहरु बोध गरुन् ।

सर्व मैत्री मंगलम् !

अस्तु तथास्तु !

Hindi

धर्म संघ

बोधि श्रवण गुरु संघाय

मै मैत्री सर्व धर्म संघाय

शुद्ध चित्त की भावना को लेकर कल्पोंकल्प से अपने आसन पर धर्म के नीति नियमो मे रहकर पूर्ण निष्ठा के साथ समस्त संघ, धर्म प्रेमी, श्रद्धालु भक्तजन तथा अनुयायीयों को असङ्ख्य धर्म तत्वों का बोध कराते हुए सर्व जगत प्राणी एवम् लोक के निमित्त इस संसार को प्रत्यक्ष रुप में मैत्री धर्म तथा बोधि मार्ग दर्शन कराता आ रहा हूँ।

तथापि इस मानव लोक में (मनुष्य) अर्थात सम्पूर्ण जगत प्राणी सत्य के समागम से विमुख होकर सत्य मार्ग से बिछड़ कर, देखकर भी (सत्य को) ना देखा हो जैसे लग रहे हैं। जगत के समस्त प्राणी सर्व धर्म एक मैत्री भाव तथा भेदभाव रहित मनुष्य में अन्तर आत्मा के भौतिक क्लेश रुपी व्यवहारों को त्याग कर सत्य धर्म का मार्ग निरावरण करना ही सत्य गुरु का उद्वेश्य है।

धर्म से अभिप्राय मुक्ति और मोक्ष का मार्ग प्रदान करने वाला एक अदृश्य सत्य तथ्य तत्व है, एवम् परमात्मा भगवान व सर्व बन्धन से मुक्ति मोक्ष प्राप्त कर चुके गुरुओं के वास लोक, अथवा गुरु हैं। धर्म के तत्व से अभिप्राय सत्य ज्ञान का बोध कराना तथा सत्य मार्ग खोज करके सत्य मार्ग में लीन होना है।

धर्म ज्योति है जो सर्व प्रकाशवान महा तेज है। सर्व लोक, ब्रह्माण्ड धर्म तत्व पर अडे हैं (टिके हैं)। धर्म एक स्वार्थ पूर्ति का रास्ता न होकर, धर्म सर्व जगत प्राणीयों के उद्धार के निमित्त मुक्ति और मोक्ष का एक मार्ग दर्शन है। तथापि विश्व में धर्म सदैव अक्षय रहने वाला सत्य तत्व है। धर्म की संज्ञा देकर संसार को अप्रत्यक्ष रुप में झूठे आश्वासन दिखाकर सही मार्ग का ढोँग रचकर, स्वयम् भ्रम में रहकर सर्व जगत प्राणीयों को भ्रम में रखने वाले संसार को लोप तथा अनिष्ट मार्ग बोध कराना है।

इस लोक में हमारे भीतर के क्लेश युक्त पदार्थ को परिशुद्ध करके सत्य धर्म को ग्रहण करके धर्मगामी के मार्ग को अपने साथ साथ ओरों को बोध कराना ही इस मानव लोक से मुक्ति मोक्ष प्रदान करना है। सत्य धर्म का बोध करने के निमित्त समय सापेक्ष बड़ना पड़ता है (धीरे धीरे तत्वों का बोध)। तसर्थ कर्म के फल के निमित्त हमे स्वयम् अपने आप पर निर्भर होना पड़ता है। लोक का अर्थ ही सत्य और असत्य तथा पाप और पुण्य कर्म का फल है।

समय काल के अन्तराल के बाद सत्य धर्म और सत्य मार्ग दर्शन बीच कृत्रिम रुपी, सम्पूर्ण जगत प्राणीयों के अज्ञानतापूर्ण संस्कारों को ही सत्य धर्म मानकर तथा परिशुद्ध मार्ग दर्शन की अनुभूति को सिमित कर अज्ञानता की भुमरी मे भ्रमित होकर इस तत्वहीन भौतिक संसार में भटक रहे हैं, अथवा विवश होकर सत्य मार्ग दर्शन की खोज में भटक रहे हैं। परन्तु जगत प्राणी खुद ही उसको पूर्व काल से ही सत् धर्म एवम् परिशुद्ध मानकर स्विकार करते आऐ हैं। जिस सत्यता की खोज सर्व मैत्री भाव करके शाश्वत धर्म मार्ग के नीति नियम पालन करके गुरु प्रति असीमित आदर सम्मान की भावना द्वारा मन वचन से विश्वास पूर्ण श्रद्धा भक्ति आस्था की भावना करने मे रहती है। इसी से ही अन्ततः धर्म का यथार्थ बोध होता है।

धर्म यह नही है जो क्रोध, लोभ, मोह, स्वार्थ, शोषण, भेदभाव, आरोप प्रत्यारोप, शंका, उपशंका जैसे स्वभाव सृजना करता हो और संसार को विनाश पर ले जाने वाले मार्ग देता हो। धर्म मात्र केवल मैत्री भाव तत्व ओर सत्य कर्म मे रहता है। तसर्थ धर्म मे कोई भेदभाव का तत्व नहीं होता। जो अपने स्वयम् के साथ साथ सर्व जगत प्राणीयों को दुःख प्रदान करने वाले तत्वों का बोध करके विष की संज्ञा देकर अन्तर हृदय से ही क्षय करता है, न केवल इस लोक मे परलोक मे भी सुखी होता है। धर्म एवम् मैत्री भाव स्थापित करने के निमित्त मैत्री रस देकर कर्मठ समागम मे रहकर अपने मात्र ही नहीं संसार को धर्म तत्व का बोध कराना चाहिए।

अन्ततः संसार में समय अनुकूल धर्म परिवर्तन हो चुका है। धर्म में मार्ग ही मुख्य रहता है। मार्ग बिना मुक्ति मोक्ष अब असम्भव है। भौतिक संसार से धर्म का विस्तार होने पर भी धर्म का तत्व दुर्लभ है। गुरु धर्म का विरोध करते हैं ऐसा नहीं है, पर इस वर्तमान युग में आए ब्रह्माण्ड में मनुष्य स्वयम् स्वार्थ पूर्ति का मार्ग रचने वाली कुनीतियों को सत्य मैत्री धर्म मार्ग दर्शन का क्षण बोध कराना मात्र है।

गुरु का रुप लौकिक व अलौकिक रुप मे रहता है। संसार मे दिखाई देने वाले सत्य गुरू ही परमात्मा गुरू का वास्तविक रुप हैं। विश्व मे धर्म गुरूहरू सत्य पर रहकर धर्म के शासन मे रहते हैं, वे धर्म गुरु मात्र वास्तविक धर्म का नेतृत्व करते हैं।

खुद असत्य होकर सत्य तथ्य का अवलोकन करना अपने आप को एक छल के प्रतिविम्ब मे देखने जैसा है। भगवान मार्ग, मार्ग गुरु, गुरु मार्ग गुरु, और परमात्मा गुरु सत्य युग से ही वास करते आए इस ब्रह्माण्ड मे मानव रुपी समस्त वनस्पति तत्वरुपी होकर भी, मनुष्यों के लोभ अहंकार हिंसा और व्यापार जैसे संसार मे प्रलय अनुगमन होने पर इस वर्तमान युग मे भी सत्य भावसागर मे होकर भी सत्य धर्म का अनुसरण न करके क्लिष्टता रुप मे रहने पर अहंकार क्रोध लोभ मोह इर्ष्या हिंसा व्यापार शोषण त्याग न करने पर संसार में प्रलय निश्चित है। अन्ततः संसार के लिए यह चुनौति भी है।

सत्य धर्म युग के बाद प्राचिन काल में औषधि की भुख-महामारी में सम्पूर्ण मानव जाती रोग से विचलित होकर व्याकुल अवस्था में ये सम्पूर्ण वनस्पतियां परमात्मा गुरुओं द्वारा ही अमृत के रुप मे प्रदान करके विष युक्त संसार को तथा जगत प्राणीयों का उद्धार किया गया।

मैत्री धर्म की नीति नियमो की पालना करके अखण्ड भाव चित्त में उत्पन्न कराकर, केवल अपने मात्र ही नहीं, सर्व प्राणीयों के निमित्त मुक्ति मोक्ष प्राप्त कराने वाले सत् कर्म करके देव भूमि सुखवति लोक जैसा सु-सम्पन्न बनाकर परमात्मा गुरुओं के प्रती अपार आदर सम्मान और विश्वास पूर्ण श्रद्धा भक्ति आस्था और अनुभुति तथा बोध द्वारा ही परमात्मा भगवानो और मनुष्य आत्मा बीच के सुमधुर सम्बन्ध को और उत्कृष्ट बनाने वाला मार्ग दर्शन ही मैत्री धर्म है। सत्य पर रहकर धर्म पुण्य कर्म करके धर्म के इन विशिष्ट तत्वों को प्राप्त किया जा सकता है।

जो कोई पाप से भरे संसार मे फंसता है उसका विनाश सुनिश्चित है। जहाँ से कोई उद्धार नहीं होता। स्वयम् गुरु और धर्म भी उद्धार करने में असमर्थ होते हैं, जहाँ पुण्य का अस्तित्व अन्त हो चुका होता है।

जितना यथार्थ में अमूल्य तत्व महत्वपूर्ण होते हैं, उतना ही धर्म सत्य तत्व बोध होता है, इसके लिए मनुष्यों को स्वयम् खुद ही कर्तव्य पूरा करना होता है।

गुरु मार्ग निर्देशित करने भर मात्र नहीं है पर मार्ग पर यात्रा स्वयं की है। सम्पूर्ण शील समाधी मान प्रतिष्ठा प्रज्ञा सम्यक-जीवन सम्यक-आहार सम्यक-दृष्टि सम्यक-वचन दया करुणा विश्वास श्रद्धा और भक्ति में निहित रहते हैं।

सर्व जगत प्राणी वनस्पति पर निर्भर हैं अर्थात सम्पूर्ण जगत प्राणी तथा वनस्पति की सृष्टि परमात्मा गुरुओं द्वारा हुई है। संसार को अडाने वाला (स्थिर रखने वाला) मुख्य (तत्व) अन्ततः सत्य धर्म है। तसर्थ सर्व ज्ञान, शील और धर्म के तत्वों को यथाशीघ्र सम्पूर्ण जगत प्राणी त्रुटी रहित सर्वोच्च सत् बोध के सु-परिणाम के साथ सत् धर्मरुपी परिशुद्ध आधारभूतों का बोध करो।

सर्व मैत्री मंगलम्
अस्तु तथास्तु।

English

Dharma Sangha

Bodhi Shrawan Guru Sanghaya

Mai Maitri Sarva Dharma Sanghaya

With the purity of mind, I, with full devotion, have been showing this world directly the Maitri Dharma and Bodhi Marga for numerous ages, remaining on my seat steadfast in the Dharma rules and regulations, revealing innumerable Dharma Tattwas to all the Sangha, Dharma loving people, faithful devotees and followers for the benefit of all the world living beings and the Loka.

Even then, in this human world, entire living beings, for their having lost the Satya Path remaining aloof from the communion with the Truth, act as if they see nothing even if the Truth is plainly visible.

Satya Guru’s main objective is to bring all living beings, all Dharmas and humans in one Maitri Bhaava by revealing the Satya Dharma Marga, making them give up from the depth of their hearts behaviours of material defilements.

Dharma means an invisible true factual Tattwa that gives the Path of Mukti and Moksha, and Parmatma Bhagwan, and the Lokas and Gurus who have found Mukti and Moksha from all bondages. The Dharma Tattwa means to acquaint everyone of Satya Gyan (True Knowledge or Knowledge of the Truth) and means having found the Satya Path to immerse oneself in that. Dharma is that light which is all illuminating great lustre. All Lokas and universe are made stable by Dharma Tattwa. Dharma is not a path to satisfy one’s selfish ends but is a Guidance on the Path for Mukti and Moksha for the liberation of all world living beings. Dharma however remains always indestructible Satya Tattwa in the world. Dharma is to make the world know of those annihilating and destructive paths that in the name of Dharma project themselves to be the right dharmas indirectly luring living beings with false assurances, that themselves remaining in delusions keep all living beings in delusions.

By purifying the defiled material that lies within us, by embracing the Satya Dharma showing the path of DharmaGami to ourselves and others is itself to give the path of Mukti and Moksha from this Human Loka. To know the Satya Dharma one has to move forward relative to the time/stage. Thus for the fruits of the Karmas we have to rely on ourselves. The meaning of the Loka itself is the fruits of Truth and Untruth, and Paap (Sinful) and Punya (Virtuous) deeds.

Amidst the Satya Dharma and the Satya Marga that has descended after an interval of ages, humans accepting agyaan-filled artificial rituals of all the world living beings to be the Satya Dharma and thus limiting their realization of the Parishudha Marga Darshan (Purest Path Guidance) are roaming bewildered in the whirlwind of ignorance in this tattwa-less material world or are helplessly wandering in the search of the Satya Marga Darshan (Guidance for the True Path). But for a long past the world living beings on their own have been accepting such ways to be the Satya Dharma and the pure path, where as this serach of the Truth is only achieved through imbibing great Maitri Bhaava following the rules and regulations of the Shashwat Dharma Marga, having a feeling of trust-filled reverence, devotion and faith through mind and speech with infinite respect for the Guru. Only through this eventually one gets to know the real understanding of Dharma.

Dharma is not that which would cultivate behaviours like anger, greed, Moha (attachments that take our chetana away from Gyan), selfishness, exploitation, discrimination, allegation counter-allegation, suspicion or doubts or which would give margas leading to world destruction. Dharma dwells only in the Maitri Bhaava and Satya Karma. Thus Dharma does not have any discriminating Tattwa.

Whoever recognizes suffering inflicting tattwas to self and all world living beings and eradicates them from the depth of their hearts terming them poison s/he is Sukhi (Happy) not only in this world but also in other Lokas. To establish Dharma and Maitri Bhaava, one should make Dharma Tattwa known not just to self but to the whole world by giving Maitri Rasa (Holy Liquid of Maitri) with full dedicated involvement. At last there has occured a Dharma change conducive to time in the world.

Marga is the most important in Dharma. Without Marga, Mukti Moksha is impossible. Even though Dharma has spread through this material world, Dharma Tattwa is still very rare.

It is not that Guru opposes dharma, it is just to make Satya Maitri Dharma Marga Darshan known for a moment to human’s ill designed margas which serve selfish ends in this present age world.

Guru’s form remains in worldly and non worldly forms. The One who is seen in this world as Satya Guru is the actual form of Parmatma Guru only. Dharma Gurus live under the Shashan (Discipline) of Dharma by remaining on the Truth. Those Dharma Gurus are the Ones Who lead the Authentic Dharma.

While oneself being untrue, his/her observing the Satya Tathya (Observing Facts of the Truth) is like looking his/her own self in a deceptive mirror.

In this universe where Bhagwan Marga, Marga Guru, Guru Marga Guru and Parmatma Guru have resided since the Satya Yuga, all vegetations, humans even after being Tattwarupi, due to the world having followed the path of annihilation because of human being’s greed, egoistic attitudes, violence and businesses, the annihilation is inevitable despite being in Satya Bhavsagar (Ocean of Truth) in this present yuga because of their not following the Satya Dharma, because of their remaining in defiled state, beacuse of not forsaking egoistic attitudes, anger, greed, moha (attachments which take our chetana away from Gyan), jealousy, violence and business exploitation. Ultimately, it is also a challenge for the world.

Following the rules and regulations of the Maitri Dharma developing them in unbroken Bhaav-Chitta (in unbroken feelings and emotions), the Marga Darshan which provides Mukti and Moksha not only to self but also to all living beings by doing Satya Karma, thus making the world as prosperous as the land of Devas, Sukhwati Loka, (the Marga Darshan) which makes the sweet relationship between Parmatma Bhagwans and Atma of human beings more exquisite through their unfathomable respect and regard and trust-filled reverence, devotion, faith towards Parmatma Gurus, and through realization and gaining Boddha (Gaining of Gyan) is the Maitri Dharma Itself. These specific Tattwas of Dharma can be gained by doing Dharma Punya Karmas adhering to the Truth.

Whoever gets caught in the sin-filled world, his/her destruction is inevitable from where no salvage is possible. Even Guru Himself and the Dharma are not able to save someone who has exhausted Punya.

As much in-reality/truthfully importance to the priceless Tattwas is given, in the same extent Dharma Satya Tattwa is known, humans should do the duty on their own.

Guru is not just to show the Path alone but the journey is one’s own.

Everything rests on Sheel, Samadhi, respect and honour, Pragya (Right Understanding), right life-style, right food, right view, right speech, compassion, commiseration, trust, Shraddha (Faithful Reverence) and devotion.

All living beings are dependent on vegetations, in other words all living beings and vegetations have been created by Parmatma Gurus (for the living beings to survive). The most important Tattwa that keeps the world stable/ balanced is ultimately the Satya Dharma. Therefore, all living beings! Know at the earliest Sarva Gyan (All Knowledge), Sheel and the Dharma Tattwas, basic pure fundamentals of the Satya Dharma without mistakes with a pleasant result of gaining the highest Truth.

Sarva Maitri Mangalam!

Astu Tatha-astu!

Footer

contact@maitridharma.org | Privacy Policy

Shuddha Ahaar (Clean Pure Diet)

Vivekasheel (Discerning/who can judge right and wrong) human beings must feel ashamed of their acts of hatred. On the one hand, they speak the language of Maitri, kindness, compassion and love, and on the other they fulfill their selfish motives by killing Abodh (who do not understand much), innocent and Agyani (having no Dharma Knowledge) living beings. Is it right? Is there any feeling of Maitriful kindness, compassion, sensibility, love and peace in such actions? Isn't it absolutely the attitude of an animal and a Rakshasha (Devil/Demon)? What distinction have we kept between us humans and those violent animals by indulging in such non-Maitriful animal-like behaviour. Do try to know, even just for a moment, what the reality is. In this way, we actually are destroying our own identity, Maan-Maryada (dignity and binding ethics) and our human civilization. The reality is that a human being is not an Agyani (having no Dharma Knowledge) like those violent animals at all. Why should then we do the evil Karmas while being equipped with such a knowledge? We think and tell others that no one should impinge upon our right to eat. But when did we ever think of the rights of those animals, as to what their rights are. In fact, all other living beings have as equal right to live as we do. There is no difference. Only difference lies in the behaviour, attributes, nature and appearance which they have got in accordance with their Karma. Take into consideration for a moment the nature and behaviour of a lion. What type it possesses. Everyone in the world does know the nature of a lion. It certainly does not have the Gyan that it should not kill others, that it should not eat blood and meat. It's not possible because it is in its nature and attributes which make it kill others mercilessly and feed on the blood and meat. It can not survive without meat even. This behaviour of the lion has been gained by it as a result of its Karma. But there is earth and sky difference between the animals and humans due to the Karma fruits received by humans. There can't be a comparison between Vivekasheel humans and Agyani animals. Never do the humans have that kind of nature and attributes that s/he would have to die if the flesh and blood were not consumed. Does our survival depend on those animals? We humans do not have any right to kill others and torment them. We humans rather survive by feeding on pure Shakahari (food taken from plants and trees) food like vegetables, grains and fruits which Gurus have provided by creating them. We can survive by consuming them, not by taking away life of others. Even while having attained a human birth, if we adopt attributes and nature of animals in such ways as an Agyani, then we don't even get a birth as an animal being but instead get a life in hell. In this way, we are destroying this priceless life wastefully. Dharma, Niti (Codes/Tenets) and Shashan (Regime/Order) of Parmatma Bhagwan Gurus are not such that would harm others. They are only to emancipate all living beings through 'Maitri Feeling for All' by giving equal treatment to everyone.

Those who think that by doing Paap (Sin) one accumulates Dharma, those who think that their wishes are granted or obstacles get removed if they sacrifice animals, those who think offering blood and meat pleases Devi-Devatas, should introspect that if those were real Bhagwans, would they want their own child-like animals be sacrificed? They never want that the innocent living beings whom They have created Themseves should ever be killed. Would the survival of the world be possible, if They were of such opposite nature. Would there be any possibility of the existence of kindness, compassion and love? In this way, we humans are committing a grave crime. How can anyone be termed as Bhagwan or Devi-Devata if s/he wants the blood of the living beings. They can not be Bhagwan, and are not even bringing any benefits for us. This is absolutely a Rakshasha's (Demon/Devil's) nature, then how can they do our Kalyan (Dharma Benefit)? Everyone knows the nature of a Rakshasha. The reality is humans kill other living beings to meet their own selfish motives alone. The Chetansheel (Conscious) human beings punish an Abodh (who do not understand much) living being, who happens to be happily lost in the feeling of surrender, causing his/her death. Why do humans, who are considered as one of the best living beings, take diets which harm others and self. Take Shuddha diet renouncing the diets which harm others and self, and see and know all other living beings equal to yourself. If someone indulges in such harmful ways, it is absolutely not in favor of him/her. It is an act of complete destruction. Not only it causes self destruction, but this sin also leads to destruction of our own children. Eventually, Atma gets stuck in Narkiya Kunda (Hell) from where there is no Mukti ever. The Atmas who accept such sacrifices are Pret-Atmas and Rakshasha who can never benefit anyone, are there only for a very short time. Those who try to achieve something by pleasing them, get the birth in the same Juni (Species), and they in the end have no other options left but suffer.

शुद्ध आहार

विवेकशील प्राणी कहलाने वाले मनुष्य को जरूर अपने घृणित कार्यों पर लज्जित होना ही चाहिए। एक तरफ मैत्री, दया, करुणा और प्रेम की भाषा बोलने वाले, दूसरी तरफ उनके द्वारा उन अबोध, निर्दोष और अज्ञानी प्राणीयों की हत्या करके अपनी स्वार्थ पूर्ति करना क्या उचित है? क्या वहाँ सर्व मैत्री भावपूर्ण दया, करुणा, समझदारी, प्रेम ओर शान्ति का भाव है? क्या यह पूर्ण रूप में एक दानव (जनावर) व राक्षस का क्रूर स्वभाव नहीं है? ऐसे अमैत्री पूर्ण दानवीय आचरण से हमारे और हिंसात्मक उन जीव जन्तुओं के बीच में क्या फरक रह गया? एक क्षण के लिए ही सही पर सब इस पर सोचो तो, वास्तविकता क्या है? ऐसे हम अपनी पहचान, मान मर्यादा ओर मानविय सभ्यता को नष्ट कर रहें हैं। वास्तव में मनुष्य उन हिंसात्मक जीव जन्तु जैसा अज्ञानी तो बिल्कुल नहीं हैं। ऐसे जान-बुझकर भी क्यों हम दुष्ट कर्म कर रहे हैं तब? हम सोचते हैं और कहते हैं किसी मनुष्य को हमारे खाना पाने के अधिकार का हनन नहीं करना चाहिए। पर हमने कब उक्त प्राणीयों के बारे में सोचा कि उन प्राणीयों के हक ओर अधिकार क्या हैं? वास्तव में इस संसार में जितना हमारा बचे रहने का अधिकार है उतना ही हक ओर अधिकार सम्पूर्ण प्राणीयों का भी है। कोई फरक नहीं है। मात्र अपने कर्म अनुसार प्राप्त हुए व्यवहार, गुण, स्वभाव और स्वरूप में मात्र भिन्नता हैं। एक क्षण के लिए ऐसे दानवों में (पशु प्राणीयों में) हिंसात्मक जीवों में एक बाघ का स्वभाव ओर व्यवहार को लेकर देखो। क्या कैसा है? अवश्य ही संसार में प्रत्येक मनुष्य को पता ही है कि बाघ का स्वभाव कैसा होता है। उस में पक्का ही ऐसे किस्म का ज्ञान नहीं हैं कि ओरों की हत्या नहीं करनी चाहिए, रक्त और मांस नहीं खाना चाहिए। होंगी भी कैसे, क्योंकि वह तो उसका स्वभाव ओर गुण है कि ओरों की क्रुरता पूर्वक हत्या करके रक्त ओर मास खाना है। वह बिना मांस के बच भी नहीं सकता। बाघ का वह कर्म अनुसार पाया गया एक फल है। पर हम मानवों द्वारा प्राप्त किए कर्म के फल वैसे ना होने से आकाश और जमीन के बीच जितना अन्तर है उतना ही हमारे और दानवों के बीच में फरक है। कहाँ विवेकशिल मनुष्य और कहाँ अज्ञानी दानव (पशुप्राणी)। मनुष्य के वैसे दानविय गुण और स्वभाव तो पक्का नहीं होते कि रक्त और मांस न खाए तो वह बच नहीं सकता। क्या हमारे प्राण उन प्राणीयों पर आधारित हैं? संसार में हम मानवों को कोई अधिकार नहीं है कि ओरों की हत्या करे ओर प्राणीयों को दुःख दें। हम पुण्यवान मनुष्यों के प्राण तो शुद्ध शाकाहारी सेवन करने में है। जैसे सागपात, अन्न ओर फलफूल हैं जिनको गुरूओं ने सृष्टि करके दिया है। हम इनको खाकर जिन्दा रह सकते हैं। ओरों के प्राण लेकर नहीं। यदि हम मानव होकर भी ऐसे इस जन्म में अज्ञानी बनकर दानविय गुण ओर स्वभाव जैसे आचरण लेकर व्यवहार करते हैं तो मृत्यु पश्चात हम दानवों में नहीं नारकीय जीवन प्राप्त करते हैं। ऐसे हम अपने अमूल्य जीवन को व्यर्थ ही नष्ट कर रहें हैं। परमात्मा भगवान गुरूओं के धर्म नीति ओर शासन यह नहीं हैं कि ओरों को असर पहुंचाऐं। वे तो केवल मात्र सभी प्राणीयो से समान व्यवहार करके सर्व मैत्री भाव द्वारा सभी का उद्धार करना है।

'पाप करने से धर्म होता है' ऐसी मान्यता रखने वाले जैसे कि बली चढाकर मनोकामना पूरी होती है ओर विघ्नबाधाऐं हटती हैं, रक्त और मांस चढाने से देवी-देवता खुश होते हैं और धर्म पूरा होता है ऐसी मान्यता रखने वाले, क्या वे वास्तव में ही यदि भगवान हों तो क्या अपने ही पुत्र समान निर्दोष प्राणीयों की बलि चाहेंगे? खुद ही सृष्टि सिद्ध करके दिए प्राणीयों की हत्या वे कभी भी नहीं चाहते। यदि वे इसके विपरित होते तो क्या यह संसार रह पाता? क्या वहाँ दया, करुणा, प्रेम रहता? ऐसे हम मनुष्य घोर अपराध कर रहें हैं। यदि भगवान प्राणीयों का रक्त चाहते हैं तो वे कैसे भगवान या देवी देवता हो सकते हैं? भगवान हो ही नहीं सकते ओर हमारे हित कार्य करने के पक्ष में भी नहीं होते। यह पूर्ण रूप से राक्षस स्वभाव है फिर कैसे हमारा कल्याण कर सकते हैं? सब को पता है राक्षस का स्वभाव कैसा होता है। सत्य यह है कि मनुष्य अपने स्वार्थ भाव की पूर्ती के निमित्त मात्र प्राणीयों की हत्या करता है। एक अबोध प्राणी जो प्राण के निमित्त हंसते हंसते समर्पण भाव में विलीन होता है वे चेतनशील मानव उसे मृत्यु के रूप में दण्डित करते हैं। अपने और ओरों का अनिष्ट करने वाले आहार सर्वश्रेष्ठ प्राणी मे गिने जाने वाले मनुष्य क्यों करते हैं? अपने ओर ओरों का अनिष्ट करने वाले आहार त्याग कर शुद्ध आहार करो ओर सर्व प्राणीयों को अपनी तरह देखो ओर बोध करो। यदि कोई ऐसे अनिष्ट कार्य करता है तो बिल्कुल ही अपने हित में नहीं है। यह पूर्ण विनाश कार्य है। स्वयं तो नष्ट हुए ही हुए इस पाप के कारण अपने सगी संतानें भी नष्ट होती जाती हैं। अन्ततः सदा आत्मा नारकीय कुण्ड में फस कर रह जाती है जहाँ से कभी भी मुक्ति नहीं है। ऐसे प्राणीयों की बलि स्वीकार करने वाली आत्माऐं तो मात्र प्रेत आत्माऐं ओर राक्षस होती हैं जो किसी का भला नहीं करती। क्षणिक समय मात्र होती हैं। इनको मानकर अपना कार्य सिद्ध बनाने व कोशिश करने वाले मानव अन्ततः इसी प्रेत आत्मा ओर राक्षस की जुनि पाकर उनके पास अन्त में दुःख भोगने के सिवाय और कोई विकल्प नहीं होता।

शुद्ध आहार

विवेकशील प्राणी भन्ने मनुस्यलाई पक्कै पनि आफ्नो घृणित कार्यहरूमा लाज एवम् संकोच हुनु पर्ने हो। जहाँ मैत्री, दया, करुणा र प्रेमको भाषा बोल्नेहरूले ति अवोध, निर्दोष र अज्ञानी प्राणीको हत्या गरेर आफ्नो स्वार्थ पूर्ति गर्नु उचित छ ? के त्यहाँ सर्व मैत्री भावपूर्ण दया, करुणा, समझदारी, प्रेम र शान्तिको भाव छ ? के यो पूर्ण रूपमा एक दानव (जनावर) वा राक्षसको क्रुरता स्वभाव होइन र ? यस्तो अमैत्री पूर्ण दानवीय आचरणले हामी र हिंसात्मक ति जीव जन्तु विचमा के फरक रह्यो र ? एक क्षण भएपनि सबैले यसलाई सोच्नुस त, वास्तविकता के रहेछ ? यसरी हामीले आफ्नै पहिचान, मान मर्यादा र मानविय सभ्यतालाई नष्ट गरी रहेका छौं। वास्तवमा मनुष्य ति हिंसात्मक जीव जन्तु जस्तो अज्ञानी त पक्कै पनि होइन। यसरी जानी-बुझीकन पनि किन हामी दुष्ट कर्म गरि रहेका छौं त ? सोच्दा वा भन्दा हुन् कोही मनुष्यले हाम्रो खाना पाउने अधिकारको हनन हुँदैन। तर हामीले कहिले उक्त प्राणीहरूको बारेमा सोचेका छौं ? ति प्राणीहरूको हक र अधिकार के हो भनेर ? वास्तवमा यस संसारमा हाम्रो जत्ति बाँच्ने अधिकार छ। त्यत्तिकै हक र अधिकार सम्पूर्ण प्राणीको पनि छ। केही फरक छैन। मात्र आफ्नो कर्म अनुसारले प्राप्त भएको व्यवहार, गुण, स्वभाव र स्वरूपमा मात्र फरक छ। एकै छिन त्यस्ता दानव मध्यको हिंसात्मक जीवमा एक बाँधको स्वभाव र व्यवहारलाई लिएर हेरौं। के कस्तो छ ? अवश्य नै संसारमा प्रत्येक मनुष्यलाई थाहाँ नै छ। बाँघको स्वभाव कस्तो हुनँछ भनेर। पक्कै पनि उसमा त्यस किसिमको ज्ञान छैन अरुको हत्या गर्नु हुँदैन भनेर, रगत र मासु खानु हुँदैन भन्ने कुरा। होस पनि कसरी, किनकी त्यो त उसको स्वभाव र गुण हो। जुन अरुको क्रुरता पूर्वक हत्या गरेर रगत र मासु खानुमा छ। ऊ मासु विना बाँच्न पनि सक्दैन। बाँघको त्यो कर्म अनुसार पाएको एक फल हो। तर हामी मानवले प्राप्त गरेको कर्मको फल त्यस्तो नभएर आकाश र जमीन बिचमा जत्ति अन्तर छ। त्यत्तिकै रूपमा हामी र दानव बिचमा फरक छ। कहाँको विवेकशिल मनुष्य र कहाँको अज्ञानी दानव। मनुष्यको त्यस्तो दानविय गुण र स्वभाव पक्कै पनि होइन। रगत र मासु नखाइ बाच्न नसक्ने। के हाम्रो प्राण ति प्राणीहरूमा आधारित छ त ? संसारमा हामी मानवलाई कुनै अधिकार छैन अरुको हत्या गर्ने र प्राणीलाई दुःख दिने। हामी पुण्यवान मनुष्यहरूको प्राण ति शुद्ध शाकाहारी सेवन गर्नुमा छ। जस्तै सागपात, अन्न र फलफूल हुन्। जुन गुरूहरूले सृष्टि गरेर दिनु भएको छ। हामी यसैलाई खाएर बँच्न सक्छौं। अरुको प्राण लिएर होइन। हामी मानव भएर पनि यसरी यही जन्ममा अज्ञानता बनेर दानविय गुण र स्वभाव झैं आचरण लिएर व्यवहार गर्छौं भने जन् मृत्यु पश्चात त हामी दानवमा होइन कि नारकीय जीवन प्राप्त गर्नेछ। यसरी हामीले आफ्नो अमूल्य जीवनलाई व्यर्थै वर्बाद गरि रहेका छौं। परमात्मा भगवान गुरूहरूको धर्म नीति र शासन त्यो होइन। अरुलाई असर पुर्‍याउने। केवल मात्र सर्व प्राणीलाई समान व्यवहार गरेर, सर्व मैत्री भावद्वारा सवैको उद्धार गर्ने हो।

'पाप गरेर धर्म हुन्छ' भन्ने मान्यता राख्नेहरू, जस्तो कि बली चढाएर मनोकामना पूरा हुन्छ र विघ्नबाधाहरू हट्न भन्नेहरू, रगत र मासु चढाएर देवी-देउता खुसी हुन्छन् र धर्म पूरा हुन्छ भन्ने मान्यता राख्नेहरू, के त्याहाँ वास्तवमै यदि भगवान भई दिएको भए देखि आफ्नै पुत्र समान निर्दोश प्राणीहरूको बलि चाहनु हुन्छ ? आफैले सृष्टि सिद्ध गराइ दिनु भएको प्राणीहरूको हत्या उहाँहरूले कहिल्यै पनि चाहनु हुन्न। यदि उहाँहरू यसको विपरित हुनु भएको भए के यो संसार रहन्थ्यो ? के त्यहाँ दया, करुणा, माया भन्ने रहन्थ्यो ? यसरी हामी मनुष्यले घोर अपराध गर्दै छौं। यदि भगवानले प्राणीको रगत चाहन्छ भने त्यो कसरी भगवान वा देवी देऊता हुन सक्छ ? भगवान हुनै सक्दैन र हाम्रो हित कार्य गर्ने पक्षमा पनि हुँदैन। यो पूर्ण रूपमा राक्षस स्वभाव हो र कसरी हाम्रो कल्याण गर्न सक्छ ? सबैलाई थाहाँ छ राक्षसको स्वभाव कस्तो हुन्छ भनेर। सत्यता यो हो कि मनुष्यहरू आफ्नो स्वार्थ भावपूर्तिको निमित्त मात्र प्राणीको हत्या गर्छन्। एक अवोध प्राणी प्राणको निमित्त हाँसी-हाँसी समर्पण भावमा विलीन हुँदै मृत्युको रूपमा ति चेतनशिल मानवले दण्ड दिन्छन्। आफू र अरुको अनिष्ट गर्ने आहार सर्वश्रेष्ठ प्राणीमा गनिने मनुष्यले किन गर्दैछन् ? आफू र अरूको अनिष्ट गर्ने आहारहरू त्यागी सुद्ध आहार गर्नु र सर्व प्राणीहरूलाई आफू सरह हेरौं र बोध गरौं। यदि कसैले यसरी यस्ता अनिष्ट कार्यहरू गर्दैछ भने त्यो विलकुलै आफ्नो हितमा छैन। यो पूर्न विनाश कार्य हो। अफू त नष्ट भयो-भयो यसको पापले गर्दा आफ्नो साखा-सन्तानहरूपनि नष्ट हुँदै जानेछ। अन्ततः सदा आत्माले नारकीय कुण्डमा विताउनु पर्ने हुन्छ। जहाँबाट कहिल्यै मुक्त छैन। यसरी प्राणीको बलि स्वीकार्ने आत्माहरू त मात्र प्रेत आत्माहरू र राक्षसहरू हुन्। जसले कसैलाई राम्रो गर्दैन। क्षणिकको लागी मात्र हुँनेछ। यस्तालाई मानेर आफ्नो कार्य सिद्ध बनाउन खोज्ने मानवहरू अन्ततः यसै प्रेत आत्मा र राक्षसको जुनि पाएर अनन्त दुःख भोग्नु सिवाय अरु विकल्प कुनै छैन।